Egon S
November 17, 2024
"Horrorfilm-chic met een bijgerecht van frustratie" Ik weet niet zeker of Villa Augustus een hotel is, een kunstproject, of de zolder van mijn overleden oma waar ik ooit per ongeluk opgesloten raakte, maar wat het ook is, het was een ervaring. De kamer? Een zorgvuldig bij elkaar geraapt zooitje van schroothoopspullen, inclusief schilderijen van bosjes bloemen die me deden twijfelen aan mijn perceptie van schoonheid. De tv, ter grootte van een iPad (waarschijnlijk een originele uit 2010), was verstopt achter een gordijn, alsof ze zich ervoor schaamden. Begrijpelijk. De sfeer was... donker. Niet "gezellig schemerig," maar meer "ik hoop dat ik hier levend uitkom." Een van de piepkleine raampjes sloot niet goed, wat zorgde voor een ijzige tocht en een verwarming die daar protesterend over gromde als een oude stoomtrein. Het restaurant leek een lichtpuntje te worden: het eten was heerlijk, al waren de porties zo klein dat ik begon te overwegen een extra broodmandje te bestellen om te overleven. Helaas was er geen tafel vrij, dus werd ik naar de lectuurbar gestuurd om te dineren. Daar zat ik dan, te wachten op een drankje of menukaart. Na 25 minuten besloot ik zelf actie te ondernemen, want kennelijk was ik onzichtbaar geworden. Toen ik vroeg of ik zelf moest bestellen of dat er een geheim codewoord was, kreeg ik een norse "we komen zo bij u." Excuses? Nee hoor, niet nodig in dit hoofdstuk van mijn horrorfilm. Kortom: als je houdt van duistere interieurs, bloemenkunst met een vleugje wanhoop, en de spanning van een maaltijd die voelt als een escape room, dan is Villa Augustus jouw plek. Ik? Ik slaap vannacht liever op de parkeerplaats.
Translate